Tag: KrFU

Skyttargravsdebatt om abortlova

April 7, 2017

Abortlova har blitt ei heilag ku. Nesten ingen forslag, uansett kor konstruktive dei er, kan diskuterast.

Skjermbilde 2017-04-07 kl. 19.38.00

Leiar i AUF, Mani Hussaini, skriv på Facebook at haldningane KrFU har til abort ikkje høyrer heime i 2017. Eg meiner at haldningane AUF har til debatt om vanskelege etiske problemstillingar ikkje høyrer nokon stad heime.

Torsdag 30. mars publiserte NRK ei sak med leiar i KrFU, Ida Lindtveit, kor ho blant anna tok til ordet for at me må diskutere om sjukdom i seg sjølv skal vere eit abortkriterium.

Det ser ut til at ein del ikkje har lese saka før dei hiv seg over tastaturet og ytrar seg på sosiale media. Andrea Sjøvoll, leiar i SU, skriv at KrFU vil ha omkamp om abortlova.  Mani Hussaini kallar oss moralistar. Bjørn-Kristian Svendsrud, leiar i FpU, kallar det eit forslag frå middelalderen. Andre kjem med kommentarar som ”70-tallet ringer” eller at det er gammaldags og bakstreversk. At KrFU står nokså aleine i debattar som dette er me klare over, men me håpar på å bli møtt med eit minimum av respekt.

Det forslaget til KrFU går ut på er presisering av ordet ”sjukdom” i §2c i lova om svangerskapsavbrot. Tredje ledd i §2 i abortlova handlar om kva som er kriteria for seinabort. I dag er det blant anna slik at eit foster med eitt ekstra kromosom, som til dømes dei med Downs syndrom, kan bli abortert på bakgrunn av abortlova §2c fordi desse tilfella er dekka av ordet ”sjukdom”. Diskusjonen KrFU legg opp til er kva ”sjukdom” betyr: Skal det vere greit å abortere eit foster med leppe-skjeve-ganespalte? Kva er ligg det eigentleg i formuleringa? Ei presisering kan hindre sortering og bidra til eit større mangfald i samfunnet.

”Abortloven vil bestå”, seier Lindtveit i intervjuet med NRK. Det er altså ikkje slik ein del hevdar at dette forslaget går ut på å fjerne retten til sjølvbestemt abort. Det forslaget handlar om er at me ikkje vil ha eit samfunn kor det å vere annleis enn andre skal vere god nok grunn til seinabort. Me vil ikkje ha eit samfunn kor nokre har større rett til liv enn andre. Eit slikt standpunkt må det vere lov å framheve i media utan at andre ungdomsparti skal gå rett i skyttargrava.

At KrFU står nokså aleine i debattar som dette er me klare over, men me håpar på å bli møtt med eit minimum av respekt.

Det har blitt ein tradisjon at alt som handlar om abortlova blir møtt med skarpe innlegg frå leiarane i SU og AUF. Det treng ikkje ein gong å handle om ei endring for at dei skal slå laus på KrFU. Denne gongen var det ei presisering av eit ord dei oppfatta som eit åtak på retten til sjølvbestemt abort. Abortlova har blitt ei heilag ku. Nesten ingen forslag, uansett kor konstruktive dei er, kan diskuterast. Å stille spørsmålsteikn ved ein liten del av lova skal ikkje vere lov. Me skal ikkje kunne peike på etiske problemstillingar. Dei einaste forslaga som er lov å kome med er dei som vil gjere lova meir liberal enn den er no.

Eit anna tema Ida Lindtveit tok opp i NRK-intervjuet var fosterreduksjon. Frå 2016 har det vore lov å fjerne foster ved fleirlinggraviditet. Sjølv legar åtvara og peikte på at det utgjorde ein fare for fosteret som ikkje blir abortert, vart fosterreduksjon vedteke. Den største skilnaden frå tidlegare er at det no er lov å fjerne eit 100% friskt foster viss det er ”ein for mykje”. Norge er eit av dei få landa som har tilbod om fosterreduksjon noko som fortel oss at det er ikkje så rett fram som ein del skal ha det til. Nokre synest det er hårreisande at KrFU ikkje vil tillate det. Eg synest det er hårreisande at me ikkje kan diskutere det sakleg og utan å mistenke kvarandre for å ha andre motiv med diskusjonen.

Viss me ikkje kan diskutere saker som handlar om presisering av ord i abortlova eller fosterreduksjon, kor stort blir då rommet for å meine annleis enn det som er norma?. Kristin Clemet i Civita viste i innlegget Et foster for mye (Vårt Land 22. Februar 2016) at det finst mange etiske problemstillingar rundt fosterreduksjon, problemstillingar som ein del ungdomspolitikarar ikkje vil imøtegå. Kunnskapsminister Torbjørn Røe Isaksen viste i fjor i ein debatt med Dagrun Eriksen, nestleiar i KrF, at det er mogleg å argumentere mot KrFs forslag, men likevel vere konstruktiv og sakleg. Det er dette me bed om i debatten.

Når framtredande politikarar møter meiningsmotstandarar slik AUF og SU har gjort i denne saka, seier dei at det er greitt meine noko om kva andre skal ha lov til å meine og ikkje. Det er lite som er meir illiberalt enn det.

Bilete: Faksimile frå Vårt Land papiravis

Først publisert på Verdidebatt.no 4. april 2017 og i Vårt Land papiravis 7. april 2017

Eg er lei av å bli avvist med kommentaren “eg trur eigentleg me er einige”

March 14, 2017

Det kjennest på mange måtar ut som ein hersketeknikk.

17342933_1330930840325041_8255378831795613586_n

Viss eg uttrykker at eg er ueinig med nokon, er det ikkje sjeldan eg får denne kommentaren tilbake: «Eigentleg trur eg me er ganske einige».

Dette er ein useriøs måte å imøtegå mine argument på.

«Har lest. For meg ser det ut som om vi er ganske enige», skreiv ein politisk kommentator til meg på Twitter ein gong.

Tidlegare same dag hadde eg kommentert eit innlegg han la ut, der eg uttrykte at eg var ueinig i ein god del av det han skreiv. Kommentaren min var lang og gjennomarbeida, og eg brukte ganske lang tid på å skrive den i håp om at han skulle svare på argumenta mine.

Då var det frustrerande å få tilbake at «for meg ser det ut som om vi er ganske enige».

Eg kan framleis ikkje forstå korleis ei slik tolking er mogleg.

 

Føler meg mindreverdig

Seinare har eg opplevd det fleire gonger, og eg har begynt å merke det meir enn før når folk reagerer slik på det eg seier. Det er ikkje sjeldan at kommentaren «me er eigentleg einige, eg og du» blir følgt opp med ei forklaring på kva eg har misforstått.

Det er som om dei tenkjer at berre dei får forklart meg kva ei sak eigentleg handlar om, så vil eg opne auga og forstå at eg eigentleg er einig med dei.

Resultatet blir at eg føler meg som ein mindreverdig debattant som ikkje har rett til å kome med eigne argument.

Eg forstår det kan vere lett å svare slik på eit argument. Dårleg tid eller lite interesse for saka kan gjere det til ein enkel utveg.

Dette gjer det likevel ikkje betre for den som har prøvd å kome med gode argument og vil vere med i diskusjonen.

 

Kjenner på motvilje

Å få høyre at eg eigentleg er einig med nokon, når det er veldig tydeleg for meg at eg ikkje er det, kjennes på mange måtar ut som ein hersketeknikk.

Når dei i tillegg vil forklare meg kvifor me eigentleg er einige, kjenner eg på ein endå større motvilje.

Kvifor skal ikkje mine argument bli møtt med motargument? Kvifor trur dei at dei kan forklare meg kvifor eg er einig med dei?

Når personar av eigen fri vilje melder seg på i den offentlege debatten, skuldar me dei å behandle dei som likeverdige debattantar med gode argument.

Ingen debattantar vil bli møtt med påstandar om falsk einigheit

Gode argument skal igjen møtast med gode motargument. Ingen debattantar vil bli møtt med påstandar om falsk einigheit eller at dei ikkje forstår saka.

Alle som er med i den offentlege debatten, har eit ansvar for å unngå slike hersketeknikkar.

Først publisert i Aftenposten papiravis og på Aftenposten.no 13. mars 2017

Bilete: Illustrasjon frå Aftenposten

Eg er feminist

March 7, 2017

Jeg ønsker ikke at kvinner skal ha makt over menn, men over seg selv” skreiv den britiske forfattaren Mary Wollstonecraft. Dette oppsummerer på mange måtar kvifor eg kallar meg feminist.

Grunnen til at eg har valt å kalle meg feminist er enkel: Eg kjemper for like rettar og moglegheiter for begge kjønn. Det er dette eg vil at skal vere knytt til omgrepet. Mange nøler med å bruke det om seg sjølv fordi dei er usamde i nokre av sakene feministar har kjempa for opp igjennom. Men om me let berre dei me er usamde med  kalla seg feministar blir omgrepet endå meir snevert og færre og færre vil bruke det om seg sjølv. Eg vil ha eit utvida feministomgrep fleire kan relatere seg til. Som Justin Trudeau sa på World Economic Forum i 2016: ”We shouldn’t be afraid of the word feminist. Men and women should use it to describe themselves any time they want.”

Eg er feminist fordi eg er lei av korleis jenter og kvinner blir hetsa i kommentarfelt og i lukke Facebook-grupper. Det har vore fleire saker i media om korleis kvinner har fått gjennomgå på sosiale media etter å ha ytra seg i det offentlege rom. Det stoppar heller ikkje her, for når dei som hetsar blir konfrontert med det kjem unnskyldninga om at dei sat og drakk pils og ”jazza med gutta”.

Hadde eg kome frå eit anna land er det ikkje ein gong sikkert at eg hadde blitt født fordi eg er ”feil” kjønn. Ein har rekna ut at om lag 100 millionar jentar ikkje er fødd berre fordi dei er jenter

Eg er feminist fordi eg er lei av russelåter som berre handlar om  jenter som seksuelle objekt. Når det blir påpeikt kva songen handlar om, kjem det alltid ein kommentar om at det berre er for gøy. Sjølvsagt er det ikkje meint slik. Dei kan jo prøve å seie det til dei russejentene som blir valdtekne på russetreff kor desse songane ljomar frå høgtalarane.

Eg er feminist fordi eg meiner at det ikkje berre er kvinner som skal tilpasse seg arbeidslivet, men arbeidslivet som i større grad må tilpasse seg kvinner. Unge kvinner som søker jobbar risikerer å få spørsmål knytt til familieplanlegging og graviditet. Dei opplever å bli diskriminert av arbeidsgjevarar og få avslag på søknadar fordi det blir sett på som risikabelt å tilsette dei som har planar om å stifte familie og dermed bli borte frå jobben over ein lengre periode. Slike haldningar til kvinnelege arbeidstakarar fører til at kvinner i større grad enn menn må velje mellom familie og karriere. Diskrimineringsundersøkinga frå 2015 viser at 55% av kvinnelege arbeidstakarar har opplevd ein eller fleire former for diskriminering knytt til graviditet og foreldrepermisjon. Det viser at det trengs haldningsendringar i norsk arbeidsliv.

Eg er feminist fordi skilnadane mellom moglegheitene til kvinner og menn er store på verdsbasis. Hadde eg kome frå eit anna land er det ikkje ein gong sikkert at eg hadde blitt født fordi eg er ”feil” kjønn. Ein har rekna ut at om lag 100 millionar jentar ikkje er fødd berre fordi dei er jenter. Sjølv om sjansen for at eg hadde fått byrje på skulen om eg vart født i eit anna land er langt større no enn før, hadde eg kanskje etterkvart blitt ein av dei 34 millionar jentene mellom 12 og 15 år som ikkje får gå på ungdomsskulen. Det kan vere eg hadde slutta på skulen fordi eg hadde blitt gifta bort, fått barn eller blitt utsett for vald. Dette er tilfellet for mange jenter i utviklkingsland. Å vere feminist handlar om solidaritet med dei som ikkje har vore like heldige som meg. Det handlar om å sjå at sjølv om me ikkje er i mål i Norge har kampen så vidt starta i andre deler av verda.

Akkurat som at menn ikkje alltid treng å vere samde med andre menn fordi dei er same kjønn gjelder det same for kvinner

Sist, men ikkje minst er eg feminist fordi kvinner ikkje alltid treng å vere samde med andre kvinner. Her meiner eg at òg mange feministar har ein veg å gå. Parolemøtet i Oslo i 2016 skapte store medieoppslag etter ein diskusjon om sexkjøpslova. Det var opplese og vedteke at er du kvinne kan du ikkje vere mot sexkjøpslova. Sjølv er eg for sexkjøpslova, men eg meiner at kvinner har like stor rett til å vere usamde med meg som menn i denne saka. Akkurat som at menn ikkje alltid treng å vere samde med andre menn fordi dei er same kjønn gjelder det same for kvinner. Lena Dunham har sagt: ”A huge part of being a feminist is giving other women the freedom to make choices you might not necessarily make yourself.” Ein stor del av å vere feminist er å la andre kvinner få lov til meine det du ikkje nødvendigvis meiner sjølv. Me er ikkje først og fremst kvinner, men heile menneske med ulike meiningar og oppfatningar.

Eg håpar fleire og fleire vil bli komfortable med å kalle seg feminist. Eg håpar at me saman kan vise at det feminisme eigentleg handlar om er like rettar og moglegheiter for begge kjønn og at kvinner på lik linje med menn skal ha makt over seg sjølv. Det er difor eg er feminist.

 

Bilete: Livetblantdyrene.no

Først publisert på verdidebatt.no 7. mars 2017

KrF treng ikkje frykte Sylvi Listhaug

February 19, 2017

Sjølv om Sylvi Listhaug fiskar veljarar på KrFs territorium, må me våge å kritisere henne.

800px-sylvi_listhaug_2298

Etter at Sylvi Listhaug blei innvandrings- og integreringsminister
i desember 2015, har det vore fokus på konkurransen mellom henne og KrF om dei kristne veljarane. Tidlegare­ Vårt Land-redaktør, Helge ­Simonnes, uttalte til Minerva i januar at konstitueringa av Torkil Åmland som stats­sekretær kan vere eit forsøk på å få eit endå betre fotfeste hos karismatiske kristne. Det er ikkje rart at mange KrF-arar synest det er urovekkande­ kor god kontakt det ser ut til at Sylvi Listhaug har med ­enkelte kristne­ miljø på Sør- og
Vestlandet. Om Sylvi Listhaug kaprar­ for mange veljarar i denne delen av landet, ser det fort mørkt ut for både utjamningsmandat og to kandidatar på Stortinget frå Hordaland og Rogaland.

KrFs taktikk i haust og på ­nyåret har vore å halde seg ­stille i båten og ikkje seie så mykje om innvandrings- og inte­greringspolitikk. Med nokr­e få unntak har det vore lite kritikk å høyre frå stortingsgruppa.­ Dette trass i at Listhaug har kome med fleire utspel som står i sterk motsetning til verdiane til KrF.

KrFs taktikk har vore å halde seg ­stille i båten og ikkje seie så mykje om innvandrings- og inte­greringspolitikk

KrF har mykje god innvandrings- og integreringspolitikk, som til dømes når det gjeld å ta imot kvoteflyktningar og lage gode ordningar for lengever-ande asylbarn. Vi må berre våge å vise det fram.

 

Å kapitulere

Det er fleire grunnar til at KrF ikkje burde frykte Sylvi Listhaug, men tvert imot både kritisere henne og vere tydelege i innvandrings- og integreringspolitikken. For det første vil det å dempe ­eigen politikk på området vere eit signal om at ein allereie har tapt. Viss veljarane skal tru på at KrF kan utgjere ein skilnad i poli­tikken, må vi ha tru på det sjølv.

For det andre må vi tydeleggjere skilnadane mellom KrF og Frp. Eg håpar aldri vi kjem i den situasjonen at ein veljar tenkjer at han får same innvandringspolitikk om han stemmer KrF eller Frp.

No må KrF slutte å vere redde­ for Sylvi Listhaug og heller byrje­ å kritisere henne og det ho står for

For det tredje vil det å sitje stille i båten og meine så lite som mogleg vere å gjere oss irrelevante i ein av dei største debattane i Norge. Veljarane er opptekne av innvandrings- og integreringspolitikk. Då må òg vi i KrF vise at vi er opptekne­ av dette. Den beste måten å gjere seg relevant i ein debatt på er å ha sterke meiningar og utfordre andre politiske parti.

 

Ikkje oppe til forhandling

For det fjerde handlar det om kva verdiar KrF står for. Innvandrings- og integrerings­politikken er ikkje eit felt vi kan ta oss råd til å tenkje strategi på. Det ville vere å fjerne politikken frå grunnverdiane til partiet. Jon Lilletun skreiv: «Ein solidaritet som byggjer på neste­kjærleik er grenselaus. Han gjeld alle menneske, frå ­lokalsamfunnet til verdssamfunnet, både levande og komande generasjonar.»

Nestekjærleik er ein verdi vi aldri kan forhandle bort for å få fleire veljarar. Vi kan ikkje tenkje på kor mange karismatiske kristne frå bibelbeltet som vil stemme KrF eller om vi kjem over eller under sperregrensa. Det er menneske dette handlar­ om.

No må KrF slutte å vere redde­ for Sylvi Listhaug og heller byrje­ å kritisere henne og det ho står for. Viss ikkje er eg stygt redd for at både veljarane og verdiane våre blir borte.

 

Bilete: Wikimedia

Først publisert på Verdidebatt og i Vårt Lands papiravis 18. februar 2017.